Een wandeling door mijn werk
Ik beweeg me als kunstenaar in vele disciplines. Voor mij is iedere nieuwe ingeslagen weg een logische stap, maar voor anderen is de rode draad wellicht niet altijd duidelijk. Hierbij zomaar een kleine rondleiding - niet chronologisch, wel spontaan. Klik op de afbeeldingen voor meer informatie en een scroll pagina met foto's op groot formaat.Sea Dreams
De zee – bijna als herinnering. Geen special effects zijn gebruikt voor deze dromerige portretten die zijn gefotografeerd door een stuk op het stand aangespoeld plastic. Biarritz 2015.
Reflections: Waves
We blijven nog even bij de golven. Deze keer dichter bij huis, in de grachten van Amsterdam. Hier enkele foto’s uit meerdere series waarin ik reflecties op het water heb gefotografeerd. Pas als je de golven in de tijd bevriest word je je echt gewaar wat voor fantastische vormen het licht op het altijd bewegende oppervlak tekent.
Rorschach’s Arc
Steeds veranderende vormen hebben me sowieso altijd gefascineerd: deze serie van tekeningen doen denken aan wolken die van het ene dier in het andere morphen, met vlees noch vis tussenfasen waarin de vorm het midden houdt tussen een Rorschach vlek (de vlekken die soms worden gebruikt bij psychologische testen) en een wezen en ieder er iets anders in lijkt te ontdekken…
Het is een almaar groeiende familie en de Ark biedt momenteel plaats aan meer dan 250 karakters.
Ze zijn getekend met pen op papier en verkrijgbaar per stuk of in series. De originelen hebben een A5 formaat maar allen kunnen ook groter worden uitgevoerd.
Crystal shapes
Ook hier een evolutie van vorm. Nu niet plat maar in drie dimensies, met handgevormde objecten die zijn geinspireerd op de kristalmodellen die vroeger als lesmateriaal voor geologiestudenten werden gebruikt. (Ik heb een fascinatie voor alle soorten wetenschappelijk lesmateriaal, waarschijnlijk zullen in een ander project nog wel molecuulmodellen or anatomische objecten langskomen.) Deze vormen heb ik gemaakt volgens een procede dat je gerust monnikenwerk kunt noemen. (Een ander hardnekkig terugkerend fenomeen.) Ik heb ze eerst geboetseerd in klei, daarna bijgesneden, na het drogen bijgevijld, er siliconenmallen van gemaakt, ze in gips gegoten, opnieuw bijgevijld, eindeloos geschuurd met steeds fijner papier, van deze versies opnieuw mallen vervaardigd, en de laatste lichting modellen in porseleingips gegoten en natuurlijk nog even lichtjes bijgeschuurd. De modellen zijn op (soms wit gelakte) houten panelen bevestigd en kunnen zowel worden neergelegd als opgehangen.
Body Stories
Maar soms is al dat geworstel met materiaal helemaal niet nodig om verschillende ruimtelijke vormen te creeeren. Na decennia in de weer te zijn geweest met papier, verf, gips en hout besefte ik op een ochtend (inmiddels alweer lang geleden) ineens dat ik een leek was als het op het aankwam op het omgaan met het materiaal dat ik ZELF, fysiek, was. Mijn bevoorrechte positie als mens zonder fysieke gebreken in combinatie met mijn nogal cerebrale aard (was nog nooit in een sportschool geweest) zorgde ervoor dat ik nog nooit echt had stilgestaan bij mijn materiele lichaam, en het simpelweg een vehikel was geweest dat mijn hoofd en handen van A naar B moest transporteren. Wat een nalatigheid! En wat een onontgonnen nieuw territorium om me als kunstenaar – en mens – in te bewegen! Ik begon aan een ontdekkingstocht die jaren zou duren en me naar de andere kant van de oceaan zou brengen maar dit project was het begin. Het verkennen van dit eigen en toch zo vreemde lichaam zodat ik het tenminste volledig in zijn werkende en mooie staat gewaardeerd zou hebben (ik zou kort daarna dertig worden) voordat ziekte en ouderdom ons zouden huwen. Een artistieke uitdrukking van de kanten van mijn lichaam die ik oa via yoga en dans leerde kennen was een serie van met statief genomen zelfportretten in mijn atelier, waarbij ik het lichaam als constructiemateriaal gebruikte om vormen te “bouwen”. Deze serie is samengebracht op een groot paneel (2 bij 4 meter) als een persoonlijk periodiek systeem.
Body – Portraits
Onderdeel van mijn project was een ontdekkingsreis naar de relatie tussen lichaam en geest. Mijn gezondheid en “nerdy” karakter hadden er bij mij voor gezorgd dat mijn lichaam en geest echtelieden waren die jarenlang gescheiden van bed en tafel hadden geleefd. Deze realisatie maakte me nieuwsgierig naar mensen aan het andere uiterste van het spectrum, mensen wier identiteit en lichaam onlosmakelijk met elkaar lijken te zijn verbonden. Dansers. Sporters. Mensen met een ziekte of een handicap. …En wat dan als een sporter oud wordt? Wat als een danser een been verliest? Hoe verandert die relatie? Hoe hervind je een nieuwe identiteit? Ik las in deze periode een New York Times artikel over een balletdanser die na het verliezen van zijn rechter heup en been door kanker, opnieuw was gaan dansen en nu de wereldpodia besteeg met werken die hij bekende choreografen voor zijn unieke lichaam liet maken. Op dat moment had ik niet kunnen vermoeden hoeveel tijd ik in New York zou gaan doorbrengen. Hoe wij samen zouden werken, samen zouden liefhebben en weer afscheid nemen toen hij stierf.
Snowscapes – White
Daarna was het een tijd stil. Volgens het gat in mijn CV. Het duurde een tijd om mijn weg te vinden in het landschap dat altijd zo vertrouwd was geweest. Daarna maakte ik deze bijna abstracte fotoserie van een witte, stille wereld waarin alle perspectief lijkt te zijn verdwenen.
Snowscapes – Red
‘s Nachts veranderde dit sneeuwlandschap in een nog onwerkelijker geheel toen de kristallen in hemel het flitslicht zo weerkaatsten dat de hemel op de foto’s – zonder mijn artistieke tussenkomst – bloedrood bleek te zijn… Zowel spook- als sprookjesachtig.
Plants by Night
Nachtelijke wandelingen leveren vaker bevreemdende portretten op van alledaagse flora. Zo maakte ik een serie foto’s van doodgewone grassprieten die in het flitslicht tegen de achtergrond van de ravenzwarte hemel een heel andere allure krijgen.
Leaves
De vormen van planten zijn zo fantastich dat ik ze sowieso graag isoleer. In dit geval tegen een witte achtergrond.
Westelijk Havengebied / Amsterdam Port
Toch heb ik ook altijd een even sterke aantrekking gevoeld tot gebieden die een wereld verwijderd lijken van de natuur. Industriegebieden, oude fabrieken, havens… Voor mij persoonlijk zijn de beelden die ik zag in het Westelijk Havengebied van Amsterdam – zo desolaat en zonder zichtbaar leven – niet alleen intrigerend maar ook vreemd dromerig en poetisch.
Habitat
De hoogovens bij Wijk aan Zee vormen ook zo’n tot de verbeelding sprekende plek met hun rokende pijpen en bergen prachtig gekleurde erts. Toen het Apple Centre in Brooklyn, New York voor een geplande expositie om werken vroeg waarin verouderde computeronderdelen werden gebruikt zag ik eindelijk de kans om een stapel printplaten die ik al jaren bewaarde – omdat ik ze zo mooi vind en ze me aan maquettes van fabrieksterreinen doen denken – een bestemming te geven. Ik ben op een duin met uitzicht op de hoogovens gaan staan en heb de printplaten dusdanig voor dat beeld gehouden dat de vormen in elkaar over leken te gaan, ook al zaten er kilometers tussen. Zo heb ik ze – in een hand de camera, in de andere het materiaal – gefotografeerd…een live collage.
Through the looking glass
Vanaf mijn vroegste jeugd ben ik geintrigeerd geweest door vreemde oppervlakken die kunnen werken als lenzen. Ik kon urenlang kijken door glazen knikkers, gekleurde vazen, of, zoals recentelijk – zie: Sea Dreams – door een stuk semi-transparant aangespoeld plastic…. Deze serie foto’s zijn geschoten door glazen vazen in het glasmuseum van Leerdam. Maar het resultaat nam me verder mee…
The Lonely Heart Is Homeless werd de naam van dit project ondat iedere foto leek te appeleren aan de melancholische staat waarin mijn hart verkeerde na het wederom verliezen van een grote liefde.
Misschien was het het kleurenspel in deze serie die iets bij me losmaakte. Of misschien wel het verlangen maar iets heel simpels en puurs…
Colour Songs
1. Het intellect staat uitgeschakeld (niet zo gemakkelijk als het lijkt) en:
2. Niet jokken!
…Dus niet iets “esthetisch” maken, dat “klopt” (en die neiging is heel sterk) maar in plaats daarvan elke kleur toetsen aan het al dan niet likkebaardende kind. Gebeurt er niets magisch, voel ik het niet in mijn buik: jammer dan, maar Niet toevoegen, ook al ziet het er nog zo lekker uit.
Colour Drawings
Voor het eerst sinds mijn jeugd heb ik het kleurpotlood weer in de hand genomen, verguisd en vergeten gereedschap in de serieuze kunst. Misschien is het even nodig. Al is het maar om me te herinneren waar en hoe het allemaal begon!
Het pure, directe ervaren van vorm en kleur is voor mij als het eten van snoepgoed……. Ik was bijna vergeten hoe lekker het is!
Dit project gaat over iets dat heel dicht bij huis kan worden gevonden en voor mij de essentie is van beeldende kunst: het jezelf kunnen verliezen en vervolgens herontdekken in de beelden die je creeert.